راهپیمایی ۲۲ بهمن امسال از نگاهی دیگر

دیارمیرزا:بدون تردید ۲۲ بهمن امسال تجلی حضور معنادار مردم در شرایط خاص کنونی هم برای دوستان و هم دشمنان انقلاب اسلامی ایران بود که برخی نکات مهم را در اذهان رسانه ها، افکار عمومی و مسئولان نظام یادآور شد از جمله آنکه ملت ایران با وجود برخی از نارضایتی ها و نگرانی ها از مسائل و مشکلات اقتصادی و معیشتی خود با سلایق و گرایش های سیاسی، فرهنگی و اجتماعی متنوع و متفاوت خود در راهپیمایی ۲۲ بهمن به نحوی که بسیاری از مسئولان اذعان کرده اند به صورت غیرقابل پیش بینی شرکت نموده و وفاداری و همراهی خود را با آرمان ها و اهداف متعالی انقلاب اسلامی ایران نشان دادند. اما چندین سوال این روزها ذهنم را درگیر کرده است که لازم دیدم آن ها را منتشر کنم، امید که بتواند پاسخ های مناسبی را در آینده نزدیک به همراه داشته باشد یا لااقل اینکه برخی از علامت سوال ها برای مخاطبانش ایجاد شود.

۱- اینکه جریان ها و گروه های مختلف سیاسی و مسئولان دائماً روی این نکته تأکید دارند که ملت ایران از اقشار مختلف با سلایق متفاوت در راهپیمایی ۲۲ بهمن شرکت نموده اند و این نکته رابحق و بجا یک پیروزی بزرگ برای انقلاب اسلامی ایران بعد از ۳ دهه می دانند، از خود سئوال نموده اند که همین اقشار مختلف مردم و سلایق سیاسی متنوع با ظواهر و پوشش های مختلف که صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران برای نشان دادن آن ظواهر اصرار داشت، آیا در دیگر عرصه های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی ، دیدگاه های متفاوت سیاسی-فرهنگی ملت مجال ظهور و بروز پیدا می کند؟ و آیا نباید تریبون ها و رسانه های مختلف لااقل حکومتی و دولتی که متأسفانه امروز اکثر رسانه ها از این سنخ هستند به انتشار نظرات و سلایق متفاوت، همت گمارند؟

۲- آیا تریبون های مختلف حکومتی از جمله رسانه ملی، تریبون های نماز جمعه، رسانه های گسترده مختلفی که مستقیم یا غیر مستقیم به حکومت و دولت متعلق هستند، فکر نمی کنند که وقتی یکی از مهمترین علل پیروزی انقلاب اسلامی ایران، حضور گسترده مردم با سلایق و گرایش های مختلف سیاسی که حداقل اشتراکشان پذیرش نهضت حضرت امام خمینی (ره) بود، طبیعتاً بقاء و ماندگاری نظام جمهوری اسلامی ایران هم به ظهور و بروز این تنوع دیدگاهی در عرصه های مختلف نیازمند است؟، اما آیا با اندکی تأمل و تعمق در فضای این رسانه ها و این تریبون ها ما چنین نگاه انبساطی و استقبالی که در اوایل انقلاب وجود داشت را شاهد هستیم؟، یا نه صرفاً در چند روز منتهی به این چنین راهپیمایی ها و انتخابات مختلف باید به صورت خدای ناکرده ویترنی و نمایشی آن را نظاره کنیم و بعضاً تأسف بخوریم.

۳- هرچند انتظار گزافی نیست که تمام دیدگاه ها و گرایش های مختلف سیاسی و فرهنگی و اجتماعی که در چارچوب قانون اساسی و حاکمیت جمهوری اسلامی ایران تعریف می شوند، در تصمیم سازی ها و تصمیم گیری ها و مدیریت کلان کشور مؤثر و دارای نقش باشند، اما آیا نباید حداقل انتظارمان این باشد اکنون که این مهم اتفاق نیفتاده است، این نظرات و گرایش های مختلف ملت از سوی رسانه ها و تریبون های مختلف حکومتی و دولتی از جمله رسانه ملی که قاعدتاً باید متعلق به همه ملت باشند، لااقل بخشی از آن نظرات منتشر شده و به تضارب آراء، پویایی و نشاط فرهنگی، سیاسی کشور کمک شایانی کند و آن حس نامبارک خدای ناکرده استفاده ابزاری از همه ملت در مقاطع خاص از جمله راهپیمایی ها و انتخابات ها به وجود نیاید.

۴- شاید برخی اصحاب رسانه و جریان های سیاسی خاص که اکنون قدرت را در ارکان مختلف نظام در دست دارند،‌منکر فضای انقباضی، بسته و تک صدایی این روزهای کشور و جامعه شوند، اما صادقانه و عاجزانه درخواست دارم از کلیه رسانه ها، جریان های سیاسی و بالاخره مسئولان عالی رتبه نظام که این واقعیت تلخی که امروز در شرایط سیاسی- فرهنگی قرار داریم را درک کرده و به راحترین راه حل که پاک کردن صورت مسئله است روی نیاورند، بلکه با یافتن راه حل ها و راهکارهایی که خیلی هم دشوار نیست، برای برون رفت از شرایط و فضای سیاسی موجود تدابیری اندیشیده تا انشاءالله به آنچه بایسته و شایسته جمهوری اسلامی ایران است برسیم.

۵- از مسئولان رسانه ملی، باید درخواست نمود که متوجه نقش ویژه و ممتاز رسانه ملی هم از لحاظ فراگیری و تأثیرگذاری و هم آنکه خواسته یا ناخواسته از سوی ملت ایران به عنوان دستگاه تبلیغاتی و اطلاع رسانی نظام شناخته شده است، باشند که متأسفانه در برخی از موارد مانند اطلاع رسانی، تحلیل های سیاسی و انتشار دیدگاه ها و سلایق سیاسی متنوع ملت قصور و احیاناً تقصیرهایی را شاهد هستیم که اعتماد بخشی از همین ملت از آن سلب شده و به عنوان یک رسانه واقعاً ملی در افکار و اذهان مردم جایی ندارد و حتی شائبه نفوذ و تأثیرپذیری زیاد، از برخی جریان های سیاسی خاص به شدت باور پذیر شده است، امید که مسئولان این رسانه به رسالت ملی و انقلابی خود برای تقویت هر چه بیشتر انسجام ملی، همدلی و اعتماد عمومی بین مسئولان نظام و احاد مردم تلاش بیشتر و با نگاه کلان، مصالح و منافع کلی نظام و ملت برایشان بیش از هر چیز دیگری ارجح باشد.