یادداشت/ مهرگانفرد

زندگی ادامه دارد…

درست است که عزیزانی را با ویروس کرونا از دست دادیم و هنوز تا آخر فروردین خطر در کمین است در زمان زلزله عده کمی ابزار لازم را برای تولید امید در دست داشتند اما اکنون همه ما یک ابزار و رسانه در دست داریم «تلفن همراه» ابزاری است که می توان با آن امید را هنوز زنده نگه داشت، استرس و اضطراب را کاهش داد.

ض. مهرگان فرد

شب، تاریکی ساعت ۱۲ و ۳۵ دقیقه ۳۱ خرداد ۱۳۶۹ (لوکیشن رودبار خرابه‌های زلزله)
جابجایی لایه های زمین، گسل از منطقه شمال جیرنده شکسته می‌شود و این شکست به منجیل می‌رسد، گسل فعال این محدوده هر صد سال یکبار شکسته می‌شود و این سیکل از گذشته‌های دور ادامه داشته و خواهد داشت. کل شهرستان رودبار در چشم به هم زدنی به ویرانه تبدیل می شود، عده زیادی در زیر آوار خانه های قدیمی به دام می‌افتند، در آن تاریکی شب فریاد رسی وجود ندارد؛ تاریکی شب، آماده نبودن مردم در برخورد با حوادث غیرمترقبه تلفات را چندین برابر می کند خیلی ها تا صبح زنده ماندند اما کسی به دادشان نمی رسد. بعد از طلوع خورشید و خارج شدن مردم از شوک اولیه به سرعت به جستجوی گمشدگان خود در زیر آوار ها می پردازند، در بعد از ظهر بلندترین روز سال هست که فاجعه عیان می‌شود و کشته شدگان در کوچه‌ها و خیابان‌ها قطار شده اند بازماندگان ماتم زده به جنازه ها می نگرند، هرچند وقت ناله ای در لابلای باد می پیچد، محل یکپارچه ناله و شیون می شود و همراه با شیون باد عمق فاجعه بیشتر نمایان می شود.

۲۴ ساعت قبل در همین زمان کوچه ها پر از صدای قهقهه کودکان و زنان بود. گورها آماده پذیرایی جگر گوشه های مردمان دیار صلح و دوستی می شود و بعد چادر های برافراشته برای ادامه زندگی. درماندگی و ناامیدی، احساس غالب مردمان این دیار می شود. زنده یاد عباس کیارستمی از راه می‌رسد تا لاشه امید را از زیر آوارها و درون چادرهای برافراشته بیرون بکشد، فیلم «زندگی و دیگر هیچ» یا زندگی ادامه دارد به عنوان نماد زندگی دوباره از دیار صلح و دوستی بیرون کشیده می شود، اما کیارستمی دست بردار نیست این بار امید را با «زیر درختان زیتون» به قاب سینما می چسباند و زندگی ادامه می یابد….

و اما بعد… زلزله، سیل، برف و اینک ویروس کرونا

پاییز و زمستان ۱۳۹۸ (لوکیشن ایران، گیلان، رودبار)
خبرگزاری‌ها از ویروس جدید خبر می‌دهند که از ووهان چین شروع شده، سلامت انسان‌ها را تهدید می‌کند، کسی به این فکر نیست که شاید کشور ما هم در معرض تهدید باشد، اما خطر در بیخ گوش ماست. آرام آرام وارد دی ماه می شویم اطلاعات جسته و گریخته خبر از تهدید می دهد اما هنوز مردم جدی نیستند و زندگی عادی خود را پی می‌گیرند، با ورود بهمن ماه مسئله جدی تر می شود، حتی مسئولین غیر مستقیم به این تهدید اشاره می‌کنند.

اسفندماه، انفجار خبر ابتلای هموطنان قمی به ویروس کرونا! بعد رشت و سراسر گیلان! غافلگیری مردم، استرس و اضطراب و هجوم خبرها از فضای مجازی مردم را دچار اضافه بار می کند و بر تردیدها می‌افزاید هر روز سطح استرس و اضطراب بالا کشیده می‌شود و درماندگی و ناامیدی بر چرخه زندگی وارد می شود، تسلط ویروس کرونا بر ذهن با ایجاد اختلال خود بیمار انگاری همراه می شود تا نشانه های بیماری را در خود جستجو کنیم آن وقت با کوچکترین نشانه هراس غیر قابل کنترلی را تجربه می‌کنیم و هجوم به مراکز درمانی شروع می‌شود. دوران ۱۴ روزه نهفتگی این ویروس هم مزید بر علت می‌شود تا تردید به سلامت خود در اغلب مردم افزایش یابد.

همه ما این فضای ذهنی را در روزهای اول تجربه کرده ایم و هنوز زیر آوار خبرهای ضد و نقیض دست و پا می زنیم. دیگر عباس کیارستمی پیدا نمی شود تا با هنر هفتم جریان زندگی و لاشه امید را از زیر آوارها بیرون بکشد. جانشینان هنر هفتم در حال بازتولید استرس و اضطراب هستند. اطلاعات نگران کننده هنوز در حال باز تولید است. در این وانفسا بعضی از خبرگزاری ها معلوم نیست با چه هدفی از ناسای آمریکا موضوع برخورد شهاب سنگ بزرگ به زمین را تیتر اول خود می‌کنند و وقتی اصل خبر را جستجو می کنید حتی می‌بینید که احتمال آن یک به ۵۰ و اصلاً جدی نیست.

درست است که عزیزانی را با ویروس کرونا از دست دادیم و هنوز تا آخر فروردین خطر در کمین است، در زمان زلزله عده کمی ابزار لازم را برای تولید امید در دست داشتند اما اکنون همه ما یک ابزار و رسانه در دست داریم «تلفن همراه» ابزاری است که می توان با آن امید را هنوز زنده نگه داشت، استرس و اضطراب را کاهش داد. افزایش استرس و اضطراب هیچ کمکی به ما نمی کند جز اینکه با افزایش آن ایمنی و مقاومت بدن را کاهش می یابد و آماده آسیب می شویم. به نظر می رسد ما در اشاعه اخبار منفی و خبرهای بد زیادی عجله داریم.

حوادث مهم، شخصیت و رازهای پنهان وجودمان را هویدا می کند و فرهنگ جمعی ما را به نمایش می گذارد و این فرصتی هست برای پالایش سبک زندگی فردی و جمعی مان تا بتوانیم از هزارتوی مشکلات و بحران ها لاشه امید و زندگی را بیرون بکشیم و انرژی مثبت را به سمت هم جاری کنیم زیرا چه باشیم، چه نباشیم، زندگی ادامه دارد…….

Share