به بهانه انتقاد استاد احمد سمیعی گیلانی

کتابخانه زندان کتاب نیست!

استاد اشاره می کند با آنکه مدیران کتابخانه، این منابع را در گنجینه خود موجود داشتند از ارائه آنها امتناع نمودند و گفتند نداریم!! اینجا بود که استاد احمد سمیعی با لحن پر از اندوهی گفتند: آقایان!! کتابخانه زندان کتاب نیست که محبوسش کرده اید!!

رضا ثقتی

مشاور مدیرکل فر هنگ و ارشاد اسلامی گیلان:

برخی همایش ها را دعوتنامه می دهند، تماس می گیرند، نماینده می فرستند اما قدمهایت با دلت یکی نیست و نمی روی! اما پیش می آید که با یک پیامک، از یک همایشی مطلع می شوی و بسیار مشتاقانه عطش حضور را در بند بند وجودت احساس می کنی و می روی! جلسه نکوداشت استاد احمد سمیعی گیلانی دقیقاً از همین جنس بود.

خاطرم هست به رفیقی در جلسه گفتم که مقام وکالت و وزارت و… تاریخ مصرف دارد و بعد از پایان یافتن آن کسی کارَت ندارد اما یک عالم و دانشمند تا لحظه حیاتش همه در گرد وجودش جمع می شوند؛ پروانه وار در آغوشش می گیرند و اوست که برایش تاریخ مصرفی متصور نیست، مانا و جاودانه است و به راستی که استاد احمد سمیعی، تعریف عملی و مصداق عینی یک عالم فرهیخته و یک دانشمند لایزال است.

نمی پذیرد که بر میز تکیه دهد و نشسته سخنرانی کند، با صلابت، محکم و استوار پشت تریبون می رود و ایستاده  با همان متانت همیشگی نطق پر مایه ای می کند. از پیچیدگی های کار علمی و عدم ارتباط دانشگاه با جامعه می گوید تا لزوم تسلط همه جانبه یک معلم به دانش و داشتن معلوماتی فراتر از زمان خود! و توصیه ای هم به دانش پژوهان جهت تلاش و دست نکشیدن از کار و تحقیق و پژوهش می کند.

اما بخشی از صحبتهای استاد با دلخوری و ناراحتی از کتابخانه ملی رشت – با اکراه – پیش کشیده می شود؛ گویا استاد در حال تدوین کتاب «سیر تحول ژورنالیستی در ایران» می باشد و به کتابخانه ملی رشت مراجعه و از آنها اجازه دسترسی به مجلات و روزنامه های عصر گذشته را طلب می نماید، ولی عکس العمل مدیران کتابخانه دور از انتظار و عجیب بود.

صحبتهای استاد پایان نیافته بود که شکنندگی و تلخی این واقعیت بر جان و دل همه حضار نشست. این اولین بار نبود که دلخوریهای این چنینی از کتابخانه ملی رشت را از زبان بزرگان فرهنگ و ادب می شنیدم؛ پیش­تر زنده یاد استاد خمامی زاده، روزی در  منزلش برایمان این گله ها را خیلی شدیدتر  و جامع­تر بیان نموده بود حتی در زمان تصدی ریاست فرهنگ و ارشاد اسلامی رشت بارها شکوائیه هایی از پژوهشگران جوان و اندیشمندان و محققان با موضوع خساست و عدم مهمان نوازی و پنهان کردن گنجینه ها و منابع وکتب مرجع _که می تواند تحولی شگرف در یک رساله دکتری یا یک تحقیق علمی ایجاد کند _ به بنده حضوراً ارجاع گردیده بود و یا واقعیتهایی نظیر برخوردهای خشک  و ناظم گونه  کتابداران با مراجعین  و یا مادام العمری ریاست کتابخانه ملی رشت و عدم شفافیت در انتخاب جمعیت نشر گیلان و هیئت امنای کتابخانه ملی و تمدید مدیریت کتابخانه ملی و از همه مهمتر پاسخگو نبودن کتابخانه ملی به هیچ نهاد و ارگان ذیربطی حتی اداره کل کتابخانه ها که خود تولیت کتابخانه ها را بر عهده دارد نشان از رخداد تلخ در پیکره قدیمی ترین کتابخانه ملی کشور را می دهد.

تجمیع و تمرکز قدرت در یکجا  مفسده آور است و خود کامگی در اداره کتابخانه ملی رشت که متعلق به همه فرهیختگان و اساتید و دانش پژوهان و محققان است را می توان به عنوان یک آسیب جدی در پیکره فرهنگی ترین استان  کشور قلمداد نمود.

انتقاد اساتیدی چون احمد سمیعی گیلانی و زنده یاد استاد خمامی زاده و دیگر بزرگان از وضعیت کتابخانه ملی رشت نمی بایست بی پاسخ بماند. عدم شفافیت اداره آنجا و ایجاد یک مدیریت خسته و بسته به نفع جامعه فرهیخته گیلان نیست؛ ایجاد محدودیت و تنگنا برای چهره­های علمی و نبود بستر آماده برای استفاده پدر ویراستاری نوین یک کشور، از کتابخانه ملی را باید در کتاب گینس به ثبت رساند! اعتبار و وزانت یک کتابخانه هم وابسته به گنجینه­‌ها و منابع و کتب ارزشمند است و هم به سرمایه‌­های انسانی و متفکرین و محققین است که نباید نادیده گرفته شود.

باید باور کنیم که اتفاقاتی از این دست اگر مطالبه و پیگیری نشود و به حال خود رها شود از آنجا که در جغرافیای  تاثیرگذار فرهنگ رخ داده است بسیار شکننده و جبران ناپذیر خواهد بود. از این رو امید است تولیت مذهبی و تولیت سیاسی استان به این مقوله ورود کنند و مطالبه جامعه فرهنگی و علی الخصوص چهره ماندگار فرهنگی کشور علی الخصوص استاد احمد سمیعی را بی پاسخ نگذارند.

پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا: انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای منتشر می‌شود.

Share