دیارمیرزا گزارش می‌دهد

وقتی دل بافته‌های زنان در جنگل گیسوم آبروداری می‌کنند+ گزارش تصویری

با کنار زدن گلیمهای بزرگ دنیایی از زباله نمایان شد که گویی این دل بافته ها برای فرش پای درختان آبرو داری میکنند.

 اختصاصی پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا جنگل زیبای گیسوم در ورودی شهرستان تالش، یک مجموعه از درختان به خصوص انجلیلی و توسکای قشلاقی است که در فصول مختلف زیبایی خاصی دارد. افزوده شدن دست بافته هایی بنام گلیم، زیبایی اش را دوچندان می کند و دنیایی از رنگ و طرح نمایان می شود. گلیم حاصل اندیشه و تجلی واقعیات زندگی و رویدادها بر روی تار و پود است که هیچ نقشه ای ندارد و تمام اشکال با دستان توانمند بافنده تبدیل به نقوش شکسته می گردد.

الیاف طبیعی پشمی در گذشته ماده اولیه نخهای تار و پود این زیرانداز معروف ایران است که تالشان در بافت آن تخصص ویژه دارند. تمام ۹ فروشنده محور ارتباطی تالش به رضوانشهر اهالی روستای بالاده(سکینه آباد) بخش اسالم هستند که پس از احداث کمربندی و راکد شدن فروش محصولاتشان به این مکان آمده و به قول خودشان ۱۰ سالی هست که در انتظار ایجاد بازارچه صنایع دستی و هنرهای سنتی در تالش هستند.

محمد سیاهی از جمله فروشندگان و تولیدکنندگان است که تولیدات خانواده و اطرافیان را به فروش می‌رساند. وی از رواج استفاده نخ های اکرلیک بجای الیاف پشمی می گوید که موجب تغییر در ذایقه مردم شده است. سیاهی از نقشها و زحمات مادر و خواهرانش گفت که چطور شب و روز پای دار گلیم می نشینند تا در ۲۰ الی ۹۰ روز، یک قطعه ۲ در ۳ متری را تولید کنند. او که خود بافتن میدانست به نقوشی اشاره کرد که پیرزنان این منطقه از هواپیماهای متفقین در جنگ جهانی دوم، که بر فراز آسمان دیده و ترسیم نموده اند. شکل خروس، آینه، گل، انسان در شکلهای مختلف، مرغ، خرچنگ و دیگر اشکال موارد بودند که محمد سیاهی به تفسیر آنها پرداخت.

این فروشنده فصل فروش این محصولات را منحصر به تعطیلات عید نوروز و ۳ ماه تابستان بیان کرد که تولیدکنندگان فرصت دارند تا تولیداتشان را به فروش برسانند. نکته ظریفی که به آن اشاره کرد تغییر سلیقه مردم و خرید قطعات کوچک و تزیینی بجای گلیمهای بزرگ بود. البته نقوش گلیم این بار فقط جنبه زیر انداز پیدا نکرده اند و بر روی کیف هم جایی برای خود باز کرده اند. قطعاتی که می توان آنها را روی داشبرد خودرو و روی میز پهن کرد هم دیده می شود اما گلیم در اندازه واقعی و به عنوان یک زیر انداز، ابهت خاص خود را دارد.

پایان گفتگو با وی اشاره به جاروهایی بود که به گفته وی بیشتر از گلیم به فروش میرسند. داریوش زارعی به عنوان یکی از کسانی بود که در حال پهن کردن اجناس خود بر روی آویزهای چوبی بود. خانواده وی سابقه ۲۵ ساله پروانه تولید را دارند که با سرمایه اندک شخصی علم این هنر – صنعت را سرپا نگه داشته اند.

گرانی روزافزون مواد اولیه، نبود پوشش مناسب بیمه، جمع آوری چوبهای آویز کنار جاده که از دید اداره منابع طبیعی و راهداری مطلوب نیستند مشکلاتی بود که وی بر زبان جاری کرد.

زارعی در ادامه زباله حاشیه جنگل گیسوم را یکی دیگر از مهمترین چالشهای کسب و کار خود بیان کرد که موجب عدم اقبال تور گردانان برای حضور در منطقه گیسوم و خرید گلیم از فروشندگانی مانند وی میشود. با کنار زدن گلیمهای بزرگ دنیایی از زباله نمایان شد که گویی این دل بافته ها برای فرش پای درختان آبرو داری میکنند.

همچنین احمد جهانگیری رییس اداره میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری تالش با بیان وجود بیش از یک هزار نفر بافنده گفت: بزرگترین چالش صنایع دستی تالش، نداشتن بازار صنایع دستی و هنرهای سنتی است و جز چند غرفه فروش در طرحهای ساحلی و پر بازدید این شهرستان از داشتن یک جایگاه دایمی برای هنرمندان این صنایع محروم است.

وی تلاش برای جانمایی یک بازار در ورودی جنوبی شهر تالش را از جمله فعالیتهایی بیان کرد که برای ساماندهی هنرمندان در دست انجام است. این مسوول دولتی همچنین از رایزنی های فرماندار تالش برای حفظ فرصت شغلی فروشندگان گیسوم خبر داد.

Share