به روس ها پیام روشن داده شود که در سیاست داخلی ایران دخالت نکنند!

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا به نقل از تابناک، میانه‌های سال ۷۵، خبری در فضای رسانه‌ای کشور منتشر شد که بلافاصله به یکی از جنجالی‌ترین موضوعات کشور تبدیل شد. در شرایطی که کمتر از یک سال به انتخابات مهم ریاست جمهوری [دوم خرداد۷۶] باقی بود، رئیس مرکز پژوهش‌های مجلس پنجم، با نیک براون [از مدیران کل وزارت امور خارجه‌ی انگلیس] در لندن دیدار کرده و در مورد مسائل داخلی کشور، از جمله موضوع انتخابات ریاست جمهوری با او گفتگو کرد.وی در دیدار با نیک براون، سعی کرده بود تا نگاه‌های منفی غرب به کاندیدای جناح راست را اصلاح کند. او به براون گفته بود که پیروزی جناح راست در انتخابات می‌تواند منافع انگلیس و غرب را تامین کند. او حتی از موضوع فتوای قتل سلمان رشدی هم مایه گذاشته و جناح چپ را پیگیری‌کننده‌ی اصلی اجرای فتوای قتل سلمان رشدی معرفی کرده بود.

 خبر این دیدار و مذاکرات صورت گرفته از آن جهت، برای همه جناح های سیاسی ایران،قابل هضم نبودکه یکی از مهم ترین دستاوردهای انقلاب اسلامی، استقلال سیاسی، به ویژه در انتخابات و باز هم به خصوص در انتخاب شخص اول اجرایی کشور بود و قابل قبول نبود که شخصی از داخل، به دنبال جلب حمایت یک کشور خارجی از یکی از کاندیداهای انتخابات ریاست جمهوری در ایران باشد؛ به هر صورت انتخابات سال ۱۳۷۶ با نتیجه ای غیر منتظره به پایان یافت و واقعه مذکور نیز به تدریج به فراموشی سپرده شد.

با این وجود در روزهای اخیر و به دنبال طرح مجادلاتی درباره دخالت روسیه در انتخابات ریاست جمهوری امریکا، دو اتفاق در عرصه سیاسی ایران و خارج از ایران، اتفاق افتاد که گمانه زنی هایی را مبنی بر تمایل روسیه بر تاثیر گذاری در انتخابات ریاست جمهوری سال آینده ایران تقویت کرد.

اولین اتفاق مربوط به مطلبی بود که یکی از فعالان اصولگرا در اینستاگرام شخصی اش نوشت و در آن مطلب ادعا کرد که پوتین به مقامات عالیرتبه ایران اطلاع داده است که یکی از شخصیت های عالی دولت روحانی،عنصر اطلاعاتی آمریکاست؛ ادعایی که اگر چه نویسنده آن،روزها بعد، بابت آن عذر خواهی کرد، اما آن مطلب حکایت از آن داشت که برخی به میل هم نیستند که از اطلاعات سرویس های اطلاعاتی کشوری بیگانه، برای رقابت های داخلی استفاده بکنند واطلاعات سرویس اطلاعاتی یک کشور بیگانه، را در تعیین کاندیدای ریاست جمهوری در ایران و یا در انتخاب او، مدخلیت دهند.

دومین اتفاق، انتشار تحلیل یک تحلیل گر روسی در یکی از پایگاه های خبری- تحلیلی منطقه درباره انتخابات ریاست جمهوری ایران بود؛ تحلیلی که در آن تحلیل گر روس به صراحت از انتخاب افرادی از یک جناح خاص سیاسی حمایت کرده و آنان را افرادی از جناحی دیگر ترجیح داده بود.

در این نکته تردیدی نیست که کشورها چه با استفاده از دیپلماسی عمومی و چه از طریق دیپلماسی متعارف، بی میل نیستند که بر تحولات داخلی کشورها دیگر در خوشبینانه ترین حالت اثر گذار باشند و در بدبینانه ترین حالت دخالت کننده و تعیین کننده باشند؛ چه اینکه هر چقدر روندهای داخلی کشورهای دیگر، با سیاست های کشورهایی مداخله گر، تطبیق پیدا کند، در وجه حداقلی آن کشورها دردسر کمتری در عرصه بین الملل با آن کشور دارند و در وجه حداکثری آن،در جهت منافع آن کشور عمل می کنند؛ روسیه و شخص پوتین هم از این قاعده مستثنی نیستند؛ اما آنچه حالتی استثنایی دارد؛ جمهوری اسلامی ایران است که در راس آن، شخصیتی مستقل و وفقیه قرار گرفته است که نسبت به تمایلات استکباری همه قدرت های مداخله گر شرق و غرب، نگاهی روشن بینانه و استکبار ستیزانه دارد و بیش از هر کس دیگری به استقلال سیاسی کشور که امانت حضرت روح الله در دستان همه ایرانیان می باشد وفادار است.

روی سخن به سیساسیون کشور است؛ استقلال سیاسی کشور، مهم ترین ارزش بنیادین انقلاب اسلامی است؛ هیچ رقابت سیاسی داخلی، ارزش آن را ندارد که این دستاورد بزرگ را خللی ایجاد کند؛ نه روسیه و نه انگلیس و نه آمریکا و نه دستگاه های اطلاعاتی آنان، برای رضای خدا قصد تاثیرگذاری و یا دخالت در انتخابات ایران را ندارند.

پیام های سیاسیون لازم است برای همه قدرت هایی که آرزو دارند در صحنه داخلی ایران تاثیرگذار باشند باید روشن و بدون ابهام باشد؛ استقلال سیاسی ایران با هیچ چیز قابل معامله نیست!همانگونه که زمانی شخصیتی آمریکایی از کاندیدایی یا جناح سیاسی در ایران حمایت می کند، افراد جناح مقابل انتظار دارند، آن کاندیداها آمریکایی ها را محکوم کنند، اکنون و در آینده هم این انتظار هست که اگر شخصیت های کشور دیگری هم به نفع عده ای دیگر موضع گیری کنند، آنان نیز محکوم کنند؛ تفاوتی بین روسیه و آمریکا وجود ندارد اگر بخواهند در سیاست داخلی ایران دخالت کنند و یا تاثیر بگذارند!