کوتاه! با ماه!

کوتاه! با ماه!

هرکه «ماه!» گفت ، تو را گفت.
هر که «خورشید!» گفت، تو را گفت.
نام تو با دو خط کوتاه موازی = می شود: باران ! می شود: دریا! می شود: آسمان!
آنکه تو را شناخته باشد، با دو خرما ،زنده است با دو قرص نان،
یکی از آنِ یتیم ، یکی از آن فقیر …
که تو ، سفره را ، تنها برای دیگران می خواستی ، همانگونه که
تمام نعمتهای عالم را … !

ما آب را و گندم را به نام تو شناختیم.
چونان باران، که ایثار را
از دست های تو شناخت و
در هاشور سوره های سبزِ شکفتن !
جاودانه شد.
ای آنقدر خوب ! که حتا دشمنانت
فقط به ظاهر دشمن اند و در باطن،
دوستت دارند!که تو عین ِ
دوست داشتن ، عین عشق ،
و عین تمام خوبی هایی هستی،
که آن خوب آفرین ، آفریده است!
مولا جان ! نام تو را که می گوییم ،
کوه دیگر سنگین نیست،
و آسمان ، نگینی ست که
تابان می کند، انگشتریِ جان و
جهانِ ما را ….

سیدرضا سیددانش- فعال فرهنگی و رسانه‌ای