گسترش عدالت آموزشی با همت خیرین مدرسه ساز

با تامل در بنیاد آموزش و پرورش به صحت این نظریه می رسیم که علاوه بر کتب مورد تالیف و معلمین شایسته  فضای آموزشی نیز همانند یک معلم ثانی در تربیت فرزندانمان ایفای نقش می نمایند. از آنجایی که مدرسه دومین مامن تجربه شده ی کودکان پس از  خانه است، خاطره ی حضور در فضای مدرسه و حتی نوع بنا و رنگ کلاس و سایر جزئیات آن سالها، و حتی می توان گفت تا پایان عمر باقی می ماند. در جمع های گفت و شنود هنگامی که کودکی خود را بازگو می کنیم بدون تردید مدرسه، نام آن و آدرس آن، بخش آغازین و مقدمه ای بر سخن است.

تاثیر آنچه از دوران های گذشته و سرنوشت تحصیلی، درس و مدرسه در ذهن داریم،  فراسوی آمال و آرزوها واقعیتی است عینی و البته ماضی که تا همین لحظه با خود داشته ایم و در ضمیر خودآگاه خویش آینده ای بهتر از آنچه بود را برای کودکان و فرزندان خود متصور هستیم.

از آنجایی که مدرسه اولین نقش اجتماعی ما در قالب شاگردی بوده است، بررسی روان شناختی این نقش نشان می دهد که الگوهای معماری فضاهای آموزشی یا همان روانشناسی محیط برای ایفای درست نقش؛ شخصیت پردازی و همچنین امید به فرداهای پیش رو برای دانش آموزان بسیار برجسته و قابل توجه است.

ذهن های آگاه به خاطر دارند که طی سه دهه ی گذشته دولت ها و مردم توانی از هزاران ساعت تلاش بی وقفه را صرف احیا و بازسازی و نوسازی و یا احداث فضاهای آموزشی نموده اند. امروزه استانداردهای بسیاری در ساخت و مقاوم سازی مدارس وجود دارند که علاوه بر استحکام بنا در برابر خطرات ناشی از زلزله ی احتمالی، شامل تجهیزات استاندارد گرمایش مرکزی ، کلید های برق گیر ، شیر های ترموستاتیک و حتی امکانات امنیتی نظیر سیستم نظارت مرکزی است.

همچنین طی دو سال اخیر توجه ی ویژه ای به استفاده از معماری نوین در فضاهای آموزشی، طراحی جدید با قابلیت مدرسه محله شامل کتابخانه یا سالن ورزشی قابل استفاده برای دانش آموزان و اهالی محله، سردرب های جدید با رویکرد معرفی و نصب تندیس های مفاخر ایران در مدارس، توجه به ساختار فضای سبز و بسیاری اقلام دیگر شده است.

علی رغم همه ی کوشش های بعمل آمده و اعتبارات عمرانی رو به رشد در مبحث احداث، توسعه و تجهیز مدارس استان گیلان در دولت تدبیر و امید، باید بپذیریم که بنای مدرسه یک ساختار دائمی و ثابت نیست و بی تردید مانند هر بنای ساخت بشر طی بازه های زمانی مشخص نیازمند تعمیر و نگهداری است. این مهم که اقلیم گیلان شرایط فرسودگی ساختمانها را تسریع می کند بر کسی پوشیده نیست لیکن شیوه ی نگهداری از فضاها و آشنا نمودن دانش آموزان با فرهنگ مدرسه داری نیز بر عمر مفید و فائق از تعمیرات مدرسه می افزاید .

امروزه بسیاری از اولیا محترم دانش آموزان و خیرین عزیز با همت خویش و تنها با نظارت فنی اداره کل نوسازی مدارس استان گیلان به سمت تعمیر و نگهداری ساختمان های آموزشی رفته اند که براستی قلم از تقریر و تقدیر از این بزرگواران قاصر است. در  بسیاری از شهرها و روستاهای دور و نزدیک خیرین مدرسه ساز با نیت شریف خود مدارسی ارزشمند را ساخته و تقدیم دانش آموزان عزیز نموده اند که مایه ی افتخار هر ایرانی و گیلانی است.

حال پرسشی که دور از نظر هر کارشناس و هر شهروند نبوده و نیست آن است که آیا ما در گسترش عدالت آموزشی موفق بودیم ؟

واضح است که هنوز راهی طولانی برای تحقق آرمانهای خود پیش رو داریم، مقصود از آرمان زندگی همان است که تحت عنوان هدف  مطرح می شود و هدف جز دستیابی به آینده ای بهتر برای فرزندان ایران اسلامی نیست.  آینده ای بهتر برای فرزندان ما برنامه ی دولت محترم و بخش مهمی از آمال ما ایرانیان و گیلانان و اولیا دانش آموزان است. برای رسیدن به آینده ی طلایی که با دیده ی باطنی به آن نگریسته ایم تنها و تنها یک راه وجود دارد و آن همدلی است. گسترش عدالت آموزشی برای فرزندان ما،  نه یک هدف بلکه برنامه ای ساختاری است که من و شما در آن نقش اصلی را داریم، همان نقشی که از دامان مدرسه آموخته ایم و همان سرمشقی که از امام راحل عظیم الشان گرفته ایم که فرمود : « امیدوارم مردم در ساختن مدارس که برای فرزندان خودشان است سعی لازم را بنمایند. کمک به مدارس، کمک به خودشان و به فرزندانشان و به این کشور و ملت است. باید کشور را آباد کنیم. امیدوارم آن‏اندازه که مردم می‏توانند کمک کنند و فکر نکنند که باید حتماً رقم کمک آنها درشت باشد. در امر ساختن مدارس، با رقمهای ریز هم می‏شود شرکت کرد، البته رقم درشت هم به جای خود. به همه معلمین و بچه ها سلام مرا برسانید. و همین طور سر کلاسها به آنها بگویید که خودتان را برای آینده، خوب درست کنید.»

علی اوسط اکبری مقدم -مدیر کل نوسازی، توسعه و تجهیز مدارس استان گیلان