نمایش «شهادت یا یکم آسایشی که داریم» در رشت به روی صحنه می رود

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا ،نمایش «شهادت یا یکم آسایشی که داریم کاری» از گروه تأتر سایه و محصولی از آموزشگاه سینمایی هفت به کارگردانی آرمین حیدری با متنی از روژه ویچ از شنبه سوم تا نهم بهمن  ساعت ۱۸ هرروز در سالن تأتر شهر (سردار جنگل) رشت به روی صحنه می رود و تا نهم بهمن ادامه خواهد داشت.

مشاور کارگردان این نمایش علی حلوی و مهسا نقیبی,  علیرضا یکرنگ,  الهه دژ پسند,  مازیار عزیزی,  علی حقگوی,  نعیم بافکر, مولود موسوی , ماکان حسن پور , میلاد نوربخش , محبوبه فیاض و محمد سیفی نقش آفرینان و مانی پرتوی و پونه اصغری بازیگران کودک این نمایش با همکاری گروه آوازی گیلان به سرپرستی مجتبی اخوان هستند .
گفتنی است مهسا نقیبی و علیرضا یکرنگ گروه کارگردانی و نسیم شاه چشمه منشی صحنه این کار هستند.

در توضیح این نمایش آمده ：
شهادت یا کمی آسایشی که داریم معنای اصلی تصویرگری!
تصویرفردگرایی و اتمیزه شدن آدمها!
قرنی انباشته از جنگ و کشتار!
فضایی آکنده از فاجعه ی آرامش قبل از طوفان!
عدم قدرت شعر و زیبایی شناسی
استعاره ی شهادت از همین جا شروع میشود .از یک صحنه ی روزمره ی رئالیستی ….
حسی که بی شباهت به لبخند مونالیزا نیست …..
به لبخندی که میخندد و نمی خندد
آرامشی که وجود دارد و وجود ندارد
اما واژه ی بی معنایی به  کدام زمان زندگیش بیشتر شباهت دارد ؟ماضی بعید یا حال استمراری؟؟؟!!! …..

طنزی که پوسته ی ضخیم واقعیت را به سخره می گیرد
«یکم آسایشی که داریم» و «یکم اقتداری که هست» را اگر بیتی از یک شعر فرض کنیم بی شک من آرایه ی اسلوب معادله را در آنها تشخیص می دهم .
***********

«مفقود»:
رقص این واژه دست از سر نویسنده بر نمی دارد ….
مفقود شدن عشق،آرزو،خانواده،انتظار ،آدم های معمولی ……
حتی پرسوناژ های این داستان انگار مفقودالاثرانی هستند که شک دارند آسایشی که دارند واقعیت دارد یا این هم یک رویاست یا حتی بعد انسانی و معنوی وجودشان مفقود شده و بعبارتی مصرف گرای مطلق شده اند ……
مفقود شدن واژه برای نویسنده و حتی برای من!