مذاکرات داخلی را کدام وزیر به فرجام می رساند

اصول مذاکره حکم می کند دو طرف با اراده ی رسیدن به تصمیم مشترک و اختیار برای اخذ تصمیم در زمان مذاکره،  گرد هم آیند و اگر یک طرف با پیش شرط های سنگین قدم به اتاق مذاکره بگذارد، هرگز تصمیم  مرضی الطرفینی وصول نخواهد شد.

وقتی موضوعی هر دو طرف را درگیر می کند و یا سود و زیانی در آن متوجه طرفین است، اولین قدم در میان عقلا، انتخاب مذاکره برای حل آن مشکل است و در جهان سیاست و اقتصاد نیز «مذاکرات» نقش راهبردی و مهمی را بازی می کنند.

جمهوری اسلامی ایران از روز پیروزی نظام تا به امروز درگیر چندین دور مذاکرات سنگین و طاقت فرسا بوده است و هر زمان که وزرای لایقی جریان را مدیریت کرده اند، نتایج قابل توجه و مردم شادکنی را در برداشته است .

حال که کام مردم ایران بار دیگر از تدبیر دولت امیدآفرین شیرین شده است و پس از مذاکرات فشرده ی قطعنامه ی ۵۹۸ و جنگ عراق، ظریفی پیدا شد و عراقچی ها را با تخت روان همراه خود کرد، بار دیگر رنگ و عطر عقلانیت بر فضای مذاکرات پاشید و جهان را متوجه باور ایرانیان به مذاکره به جای تقابل کرد و ایران را غرق در شادی و سرور نمود. چرا نتوانیم مدل مشابهی را در داخل کشور خود تجربه کنیم ؟ چرا نتوانیم بر سرِ موضوعات مورد مناقشه به جای تقابل، مذاکره کنیم؟

شاید امروز بزرگترین اتفاق پیش روی کشور عزیز ما انتخابات باشد که مانند قوی ترین داروی سیستم ایمنی حاکمیت شناخته می شود و آبرو و وجه بین المللی هر کشوری را در همراهی مردم با حاکمیت در شرایطی همچون انتخابات می بینند، می تواند مبنای مذاکرات داخلی قرار بگیرد تا برخی از تقابل های بی نتیجه که جز بی اثر کردن نقش مردم و دلسرد کردن جامعه نقش دیگری ندارند، برای همیشه برچیده شود.

مذاکرات ملی به نظر، بهترین گزینه روی میز در جناح های سیاسی کشور در روزهای پیش رو باشد تا یکبار برای همیشه میز را از گزینه های به درد نخوری که سالهاست روی میز خاک می خوردند پاک کنند و مسیر توسعه را در کنار یکدیگر ریل گذاری کنند تا شاید آرامش بین المللی با همدلی داخلی همراه شود و ایران عزیز و جمهور مردم، جناح های سیاسی را همراه یکدیگر در ساختن کشور و فراهم کردن آسایش آنها ببینند تا دعواهای کسب قدرت و فتح پاستور و بهارستان.

فراهم کردن حضور گسترده ی مردم پای صندوق های رأی خواسته ای است که هم بنیانگذار انقلاب، هم رهبری فعلی نظام و هم کارگزاران نظام بر آن تأکید داشته و دارند و لازمه ی حضور فراگیر، داشتن گزینه ای برای انتخاب است که به تدبیر زعمای قوم و عقلای کشور فراهم خواهد شد.

مذاکرات داخلی شاید به تسلط به زبان انگلیسی نیازی نداشته باشد و حقوق بین الملل هم چاره ساز نباشد، اما بی شک به ظریف کاری های فراوانی نیاز خواهد داشت و تنها سوالی که باقی می ماند این است که آیا آقای روحانی، ظریف دیگری در کابینه دارد که این امر مهم را به ایشان بسپارد؟

سام سکوتی بداغ

پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا: انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای منتشر می‌شود.