مردانی که شبیه رجایی نیستند!

مردانی که شبیه رجایی نیستند!
متاسفانه، نسل جوان ما دلسوختگان و خادمانی چون شهید رجایی را ندیده اند و تجربه و شناختی در این ار تباط در اختیار ندارند . مردی با آن طهارت ، صداقت ، امانت و صراحت .

نسل جوان بعضاً، صاحب منصبانی را دیده است و می بیند که در جایگاه مسوولیت ادعا و پرستیژ می سازند . شانتاژ می کنند ، به بیت المال چنگ می اندازند و با چهره و جلوه کاذب خیانت خود را با پررویی هر چه تمامتر، خدمت جلوه می دهند .! ریاکاران و سالوس پیشگانی که گاه برای فرصت طلبیهای بیشتر ،خود را شبیه رجایی جا می زنند .«که خود را بر تو می بندم و به سالوسی و زراقی»!.

در احوالات شهید رجایی آورده اند که او از دوران تدریس در مدرسه کمال تنها یک شلوار قهوه ای داشت که همان را همیشه می پوشید با کتی مندرس و نخ نما! وقتی که به او گفته می شد تو اکنون رئیس جمهوری و باید ملاحظه خیلی از چیزها را بکنی، او می گفت : اگر اضافه بر این، کت و شلوار دیگری فراهم سازم نفس مرا قلقلک می دهد و وسوسه میکند که چیز های بیشتری از من بخواهد!رجایی چون مولای خود امام علی علیه السلام به حد اقل زندگی اکتفاء می نمود.او هیچ تجمل و رفاهیتی را در کار خود بر نمی تابید . ” عاشق مسکین چرا چندین تجمل بایدش” ؟! گفته می شود که روزی وزارت مسکن در صدد بر آمد برای نمایندگان مجلس شورای اسلامی منازلی را برای اسکان تدارک بیند، وقتی خبر به گوش او رسید سخت بر آشفت و چهره در هم کشید و گفت: این کار چه لزومی دارد؟ . من نخواهم گذاشت این کار بشود ،چرا اینکه اگر نمایندگان به چنین منازل سازمانی وارد شوند هیچ وقت نمی فهمند که عامه مردم از لحاظ مسکن با چه مشکلاتی دست به گریبانند . نسل دیروز و امروز وقتی که می بینند و می شنوند پاره ای از نمایندگان مجلس به جای ایفای مسوولیت در پارلمان بنگاه معاملاتی به راه انداخته اند و در تهران و حیران به زمین خواری مشغولند با خود می گویند :ببین تفاوت ره از گجاست تا به کجا؟!.

شهید رجایی بارها می گفت باید مردم را به نحوی تربیت کنیم که مردم بی ترس و لرز، لحظه به لحظه از ما بپرسند که تو چه کرده ای ؟ مراقب اعمال و رفتار ما باشند . درمنابع شیعی و سنی روایتی از پیامبر (ص ) نقل شده است که ایشان فرموده اند : مردم به امرای خود شبیه تر می شوند تا به پدران خود !. آری “خوی شاهان در رعیت جا کند ” مردم وقتی می بینند که رجایی یک استثناست نه یک قاعده ! و در می یابند که پاره ای از کارگزاران حکومت، اعم از وزیر و وکیل و… به اسراف و اتراف گراییده اند و بند باز و باند باز گشته اند وآن می کنند که نباید بکنند و آن نمی کنند که باید بکنند!. لاجرم خواسته یا ناخواسته ،خود نیز در چنین سلک و صنفی قرار می گیرند . و پیداست که از این میان چه خواهد بر خاست!. پر واضح است که شهید رجایی، معصوم و مطلق نبود او نیز انسانی بود مانند همه ی انسانهای دیگر . او وقتی که به قدرت رسید و تنها ۲۸ روز به جایگاه ریاست جمهوری تکیه زد آداب قدرت فرو نگذاشت ،عقده گشایی ننمود گدامنشانه از خدا بی خبر نشد! بلکه، عملاً و قدماً به دور از رفتار های ظاهر الصلاح و روشهای عوام فریبانه ی رائج، نشان داد که قدرت و شهرت برای او هیچ اصالتی ندارد . او از مردم در مردم و با مردم بود و از این جهت جاودانه شد و رفتار مقبول و مطلوب او در قدرت ،محکی ره گشابرای صاحب قدر تان گردید . رویکرد ما نسبت به بزرگانی چون او نباید رویکردی موسمی ، مقطعی و موقت باشد . اشکال اساسی کار ما در این است که به هر چیز ، تقویمی و تاریخی می نگریم! . و به سرعت از آن می گذریم .”چو بارم آرد شد دیگر چرا در اسیاب مانم ؟!”، باری، شهید رجایی و شهیدباهنر را باید به جهت پاره ای از ویژگیها ،خصوصاً مراعات اخلاق سیاسی در مسند قدرت، ستود و به نیکی به خاطر سپرد . اما ،و هزار اما نباید و بلکه نمی توان در شخصیت های از این دست، خیره و متوقف ماند .( کار ملک است آنکه تدبیر و تامل بایدش ). کار هیچ مملکتی صرفاً، با تکریم و تقدیس چهره ها سامان نمی یابد . باید طرحی نو در افکند و از زیر ساختها شروع نمود .هگل فیلسوف معروف آلمان نقل می کند که مردی از فیثاغورث پرسید که : چگونه فرزندش را اخلاقی بار آورد ؟ حکیم پاسخ داد : آدمی وقتی اخلاقی می شود که در مدینه ای باحکومت و قانون خوب به سر برد . و تحقیقا در چنین شرایطی است که : راه رجا بسته نیست گرچه رجایی برفت …

سید حجت مهدوی سعیدی