روایتی از یک فایده مهم و یک خطر بزرگ برای حکومت دینی

 اختصاصی پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا «حکومت اسلامی از نظر قرآن و احادیث(کتاب و سنت)» نوشته استاد محمدرضا حکیمی عنوان کتابی است که در سال ۹۱ از سوی انتشارات علمی فرهنگی الحیات روانه بازار نشر شد و با استقبال خوب مخاطبان مواجه گردید.

این کتاب از ده فصل تشکیل شده و ویژگی‌های حکومت‌های صالح تحت عنوان فصول زیر بررسی و تدوین شده اند: ویژگی‌های انسانی، ویژگی‌های فرهنگی، ویژگی‌های حکومتی، ویژگی‌های حقوقی، ویژگی‌های اخلاقی، ویژگی‌های اجرایی، اقتصادی، اجتماعی و مردمی.

مولف در باب انتشار این اثر گفته است: «در احادیث آمده است که زمان هایی خواهد آمد که مردم با کتاب می توانند دین خود را حفظ کنند(آمنو بسواد علی بیاض…)اکنون همان روزگار است و چون سخن از حکومت دینی و اسلامی است,لازم است اطلاعات متقن و دست اول , درباره ی حکومت اسلامی (بر مبنای قرآن و احادیث)در اختیار جامعه قرار گیرد تا معیار درست باشد و همه بتوانند تشخیص دهند که کدام عمکرد,مطابق احکام دینی و سیاست دینی است و کدام عملکرد مطابق نیست…بدین گونه حساب دین از حساب مدعیان عمل به دین جدا می شود و دو نتیجه مهم -به خواست خداوند متعال-بدست می آید:۱- دوستان به حفظ دین متعهد می مانند. ۲ – دشمنان از تخریب دین مایوس می شوند. جلد نهم کتاب «الحیاه»، از «باب هجدهم» آغاز می‌گردد. این باب، درباره ویژگی‌های حکومت‌های صالح و اسلامی است. مؤلفان، به اندازه توان و کوشش خود توانستند از آیات قرآن کریم و احادیث پیامبر اکرم(ص) و اوصیاء معصوم(ع)، حدود ۱۰۰ ویژگی، برای حکومت صالح و اسلامی گرد آورند و آنها را در ضمن ۱۰ فصل تدوین کنند. پس از تدوین این باب، و گفتگو با برخی استادان و فاضلان، چنین تأیید شد که این باب (باب هجدهم، ویژگی‌های حکومت‌های صالح) به صورت جدا منتشر گردد تا آسان‌تر به دست مردم و جوانان کتابخوان برسد، و نتیجه بهتر و وسیع‌تری داشته باشد»

به گزارش دیارمیرزا در مقدمه این کتاب آمده است: «اگر حکومت، دینی باشد، یک فایده مهم دارد و یک خطر بزرگ. فایده مهم چنین حکومت هایی این است که می توان دین را، و معارف و تعالیم دین را و احکام دین را در اینگونه حکومت ها تعلیم داد، و ترویج کرد و ظاهر شعائر دینی را برپا نگه داشت و نسل ها را به دین توجه داد و با دین و با تعالیم رشد آموز دین تربیت کرد و مردمان دیگر کشورها و حکومت ها را از دین و سیاست دینی و مدیریت دینی آگاه ساخت.

اما خطر بسیار بزرگ کدام است؟ خطر بزرگ این است که هنگامی که حکومتی دینی شد، یعنی ادعا شد که حکومت دینی است و نام حکومت دینی و اسلامی بر آن گذاشته شد، هم جامعه داخل و هم جامعه های خارج، انتظار دارند یک مدیریت کاملا سالم و یک حاکمیت والای انسانی ارائه شود. حاکمیتی که – بنابر طبیعت دین اسلام – بیش از اینکه اعمال قدرت کند، به تربیت بپردازد و «فرهنگ سازی» در هر زمینه را «اصل» بداند.
حاکمیت دینی در واقع یک نوع خدمت است به معنای پشتیبانی و نزدیکی به مردم و حفظ منافع و مصالح دنیوی و اخروی مردم، نه تنها وادار کردن مردم…یا اقتدارگرایی…
و روشن است که چنین حکومتی باید افرادی صالح و زاهد داشته باشد و در همه زمینه ها به (کلام الله)-با وسواس و دقت-عمل کند,در سیاست,در مدیریت,در اقتصاد و معیشت,در حقوق و قضاوت, بقیه زمینه های اجتماعی.خطر از اینجا بروز می ند که صالحانی بهم نرسند, و دنیادوستانی کارها را به دست گیرند,و نفوذیانی فعال شوند و به تخدیر اذهان روی آورند, و به تعبیر احادیث:«مال الله دولا و عبادالله خولا»,یعنی:اموال عمومی را(به نام های مختلف)چپاول کنند و بندگان خدا را بصورت بردگانی مطیع در آورند…»

در فصل نخست این کتاب خواندنی با عنوان «ویژگی های انسانی» می خوانیم:

پیامبر(ص): کسانی که بعد از من حکومت اسلامی تشکیل می دهند، مردمان را دچار فقر و فاقه نکنند (تا از حکومت دینی و مدیریت اقتصادی آن ناامید گردند…و) به سوی کفر و بی اعتقادی سوق داده شوند.

پیامبر (ص):به نقل امام جعفر صادق(ع):فقر, با کفر(بی ایمانی) , فاصله چندانی ندارد.

در بخش جمع بندی این فصل آمده است:فقر و نداری و بینوایی , سبب می شود تا مستمندان و ناداران نتوانند با فرهنگ دینی آشنا شوند,کتاب های دینی را بخرند و بخوانند,در محافل دینی حاضر شوند, و تربیت لازم را فرا گیرند, و قادر باشند به احکام دین-که عمل به آنها نیاز به امکانات مادی دارد(لولا الخبز ما صلینا ? اگر نان نباشد نمی توانیم نماز بخوانیم)- عمل کنند.
همچنین فقر باعث می شود تا به حاکمیت بی اعتقاد و بی اعتماد شوند, یعنی:حاکمیتی که به نام «اسلام» حکومت می کند, و اموال ملت و منابع ملی در دست اوست و مشکل فقر را – که عامل زاینده بی اعتقادی و سر خوردگی و کفر است-حل نمی کند , زیرا در اجرای عدالت جدی نیست, و با توانگران غاصب , و جماعت و گروه هایی که به نص سخن پیامبر اکرم(ص):«بدترین مردمند» , به مبارزه ای اصولی نمی پردازد.
این احوال , سبب دور شدن محرومان از عمل کردن به احکام دین می شود, و سپس دور شدن از حوزه اعتقاد, و فرو افتادن در مغاک بی ایمانی و کفر تدریجی.
و از این جهت است که می نگریم امام علی این ابی طالب(ع)علمای دین را مسئول مبارزه با فاصله های طبقاتی و تفاوت های معیشتی دانسته و بر آن تاکید کرده است.

پس جامعه اسلامی- اگر براستی اسلامی باشد-جامعه منهای فقر است.

به گزارش دیارمیرزا علامه محمدرضا حکیمی از از متفکران و نویسندگان به نام اسلامی است که از وی تاکنون ده ها اثر به چاپ رسیده است.

الحیاه ,حماسه غدیر,سرود جهش‌ها ,عقل سرخ ,فریاد روزها , قیام جاودانه ,معاد جسمانی در حکمت متعالیه و مقام عقل ,نان و کتاب ,یکصد و پنجاه سال تلاش خونین,عاشورا مظلومیتی مضاعف و… تنها بخشی از آثار ارزشمند استاد حکیمی است.