تخریب پایدار در تالش

تخریب پایدار در تالش
انسان‌ها به پدیده ها و اتفاقات پیرامون خود دیدگاه های متفاوتی دارند و هرکس به اندازه توجه، علاقه و اهمیت موضوع به آن واکنش نشان می‌دهد و به همان نسبت هم به موضوع فکر می‌کند و در مواردی وقتی کاری از دست کسی بر می آید، به میزان قدرت و درایت خود به بررسی و پیدا کردن راه حل بر می آید.
در تعطیلات نوروز و در راستای دید و بازدیدهای معمول، گذرم به اماکنی افتاد که بر حسب وظیفه سالی یکبار تکرار می شوند و در یکی از این مکان ها (مطاله سرای لمیر واقع در بخش حویق) تغییر مناظر و چشم اندازی خاص توجه‌ام را جلب کرد، اینکه تپه بزرگ و بلندی دیگر وجود نداشت و با برداشت بی‌رویه و به نظر عجیب، بخشی از خاک منطقه و همچنین پوشش گیاهی آن از بین رفته بود!
بنده کارشناس فن نیستم و نمی‌دانم چقدر زمان لازم است تا خاک تولید شود اما در فاصله زمانی دیدن آن صحنه در آن بخش و پس از مشورت با برخی از دوستان دوستدار محیط زیست، اینکه اتفاق مشابه و به مراتب وسیع‌تری در بخش مرکزی شهرستان تالش در حال انجام است، مشغول مطالعه مقالاتی چند در این موضوع شدم و متوجه شدم که نیاز به ۵۰۰ تا ۸۰۰ سال است تا یک سانتیمتر خاک تولید شود!
حال مسئولین متصدی امور با چه منطق علمی و کارشناسی مجوز تخریب این میزان از خاک، پوشش گیاهی و درختان را داده‌اند؟ باید از خود آنها سوال کرد و به نظر عدم وجود سازمان های مردم نهاد (سمن) قوی در این حوزه، دست مدیران را در تخریب منابع طبیعی باز گذاشته است.
در هر دو مورد، تپه‌های مورد بحث در کنار جاده قرار دارند و بهانه تعریض جاده می‌تواند تا قسمتی از برداشت را توجیه کند اما اینکه پس از تعریض هم پروژه تخریب همچنان ادامه داشته باشد، محل بحث و بررسی کارشناسان است که امیدوارم صورت بگیرد تا سیه روی شود هر که در او غش باشد.
البته نگارنده مدعی تخصص در امور آب و خاک و جاده سازی نیست و فقط علاقه به محیط زیست و زیبایی یک تپه با پوشش گیاهی خاص منطقه و درختان چندی که به خاک افتادند دلیل حساسیت بر سر این موضوع بود و ای کاش دغدغه کار و مسئولیت، این حس زیبایی شناسی را از برخی مدیران نمی‌گرفت تا توسعه پایداری که مدنظر استاندار محترم بود، در عمل نیز مورد توجه مدیران ایشان قرار می‌گرفت و پیوست زیست محیطی که در پروژه‌ها باید الحاق می‌شد، در انجام یک پروژه تحت نظر دولت، محیط زیست خود قربانی نمی شد.دیارمیرزا
ما از نسل مردمانی هستیم که پیامبرشان در پیش از اسلام، بهترین پرستش را تلاش برای زیباتر کردن جهان و زیست بوم می‌دانست و دین مبین اسلام نیز در تعالیم خود، حفظ و احترام به محیط زیست را توصیه کرده است.
کاش مدیران دستگاه‌های تخصصی بدون ترس از دست دادن میز و صندلی بتوانند نظر کارشناسی داده و مدیران ارشد تصمیم ساز نیز کمی مطالعه در حوزه محیط زیست و اهمیت درخت در زندگی داشته باشند تا ببینند آیا می‌شود به همان سادگی حکم به تخریب و قطع درختان داد؟
ما ایرانی‌ها عادت کرده‌ایم از کارهای خوب خارجی‌ها عکس بگیریم و به اشتراک بگذاریم و به به و چه چه کنیم و وقتی به پای عمل می رسیم، کمر به تخریب طبیعت می‌بندیم. چندی پیش در یکی از شبکه های اجتماعی، عکس زیبای کج شدن جاده‌ای در یکی از کشورهای اروپایی به دلیل وجود یک درخت، مورد تحسین همگان قرار گرفت که بعضا از مدیران تصمیم ساز هم بودند اما امروز در شهرستان زیبای تالش که جز همان زیبایی طبیعی خداوندی جلوه دیگری ندارد، به راحتی چندین درخت و تمام یک تپه که از نظر ژئومورفولوژی بسیار حائز اهمیت است، تخریب می‌شود و هیچ نهاد، سازمان و ارگانی هم معترض نیست و یا اگر هم هست، صدایش به جایی نرسیده است.
به نظر می‌رسد در کنار مبحث محترم و مترقی توسعه پایدار که برخی دوستان فقط با عبارت آشنایی دارند و بس، باید برای آنها کلاس توجیهی معماری پایدار و همچنین دوره‌های ضمن خدمت گذاشت، چگونه به بخشنامه‌ها و دستورات مافوق خود عمل کنیم تا گره‌ای از مشکلات فرو بسته کشور، استان و شهرستان باز شود.
دکتر سید حسین نصر در کتاب «انسان و طبیعت» دلیل بی‌توجهی ما به زمین را فرو افتادن از آسمان و تلاش برای تخریب زمین می‌داند و شاید منظور ایشان خالی کردن ناراحتی خود از زمینی شدن، بر روی زمین می‌باشد و راه حل مشکل را هم یادآوری نموده و ارتباط مجدد با آسمان که هدف همان نگاه به تعالیم قدسی و آسمانی در حفظ و احترام به محیط زیست و کنار زدن پرده های جهل و غرور از مقابل دیدگان آدمی است.

سام سکوتی بداغ

پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا: انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای منتشر می‌شود.