مهدی لطفی

براستی پهلوانان نمی میرند ؟

براستی پهلوانان نمی میرند ؟ تا نگارنده را یاد است این جغرافیا پهلوان پرور و پهلوان دوست بوده و امید است در آتی نیز چنین باشد در حیرتم در زمانه ای که برنایان این دیار نمره اندازه گیوه فلان بازیکن اجنبی بهمان تیم ینگه دنیا را بهتر از شرح حال مفاخر دیروز و امروز سرزمین […]

براستی پهلوانان نمی میرند ؟
mahdilotfiتا نگارنده را یاد است این جغرافیا پهلوان پرور و پهلوان دوست بوده و امید است در آتی نیز چنین باشد در حیرتم در زمانه ای که برنایان این دیار نمره اندازه گیوه فلان بازیکن اجنبی بهمان تیم ینگه دنیا را بهتر از شرح حال مفاخر دیروز و امروز سرزمین مادری مان می شناسند ! جای شکر ایزدو مباهات دارد که هنوز برنایان دیروز و میانسالان امروز دست کم نام سه تن از پهلوانان وطنی را به خاطر دارند و به نیکی یاد می کنند ،یعنی از قدما و اساطیر رستم دستانو پوریای ولی و از معاصرین جهان پهلوان غلامرضا تختی .
جلوتر که می آییم می بینیم نسل پارسی ،جهان وطن شده و مفاهیم و ارزش هایش دگرگون گشته و مرام و مسلک پهلوانی در منظرش تغییر ماهیت داده است و حالا زرق و برق قهرمانی را بیشتر می پسندد.
مضافا از منظر شمار قابل توجهی شان دور از جان همه قهرمانان خوب و بی ادعای این سرزمین ، قهرمانش می تواند قهرمانی فاقد سجایای اخلاقی پهلوانی یا ریشه های وطنی باشد و اینگونه شده که نسل بعد از ما این روزها دیگر نه رستمی می شناسد نه پوریای ولی و نه غلامرضای تختی را .
چه غم انگیز است داستان زندگی فرزندانی که بی پیشینه و هویت شده اند و برگ برگ دفتر داشته ها و افتخاراتشان خالی می شود از نام های پهلوانانی که اسوه مرام و مرادانگی شان شاه مردان حضرت خیبر گشا ، علی عالی اعلی بود و سر مشق زندگیشان ، تک بیتی از حافظِ بیت الغزل پارسی که فرمود ؛
غلام همت آنم که زیر چرخ کبود
ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزاد است
شاید اگر بنا بود بار دیگر کارگردان شب دهم « پهلوانان نمی میرند » را بسازد این بار نامش را « پهلوانان می میرند » می گذاشت زیراکه سالهاست این نام های سترگ جایشان را به سوپرمن و بتمن و مرد عنکبوتی و قص علی الهذا داده اند!
این روزها در این دیار خودمان که بازار پر آشوب و گله ی گردن آویز بگیران سربند سبز سرزمین نجیب زادگان ازبرای کم و زیاد سکه های زر ستانده و نستانده شان از والی ولایت آمردان و دیوانسالار تن سازی و برنایی این سامان و دیگر گشاده دستان این بلد که گوش فلک کر کرده است را نظاره می کنم ، دلم پر درد می شود !
از یکی شان پرسیدم؛ گیرم که بار عامی و سکه زری داده نشد، این انتظار و مطالبه گری از بحر چه و با چه منطقی است ؟
در مقام پاسخ برامد و گفت ؛ همه بلاد عالم برای به اهتزاز در آوردن بیرق و نشان ملی شان در میادین تراز یک عالم چه زر و سیم ها که مصروف نمی کنند و بعبارتی در لفافه فهمم نمود ، حال که ما پرچم سامانمان را بر افراشته ایم محق دریافت همیان های زرین و سیمینیم و دیگر نپرس که همین اندک را در پاسخ کافی می دانم . دیدم راست می گوید همه جای عالم مرسوم است که افتخار آفرینان ورزشی و هنری و علمی را ارجی به مثابه سربازان و قهرمانان ملی می نهند
اما چقدر در غبار روزمرگی ها زود یادمان رفت پرچمی که به زور بازویشان حالا در اوج می درخشد به خون جوانان بی ادعایی بر افراشته شد که برای سرو پای از دست رفته شان دیناری طلب نکرده اند و براستی چه بی ادعایند آنانی که بخشی از وجود خویش را پای بیرقِ الله نشان این سرزمین در قطعه ای از بهشت جا گذاشته اند و هیچ نمی خواهند و نمی گویند جز اینکه :
ما با خدا معامله کرده ایم .

مهدی لطفی

پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا: انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای منتشر می‌شود.

Share