دوست حقیقت است اگر حمل مجاز می کنی!

دوست حقیقت است اگر حمل مجاز می کنی!
ادبیات فارسی از دیرباز با واژه مجاز و مجازی درگیر بوده است و شعرا و عرفای ما اگر چه به عاریت از ادبیات عرب، با عشق‌های حقیقی و مجازی درگیر بوده‌اند و هر یک وزن و جایگاهی به هر کدام از آنها داده‌اند و در نهایت مجاز را پلی به سوی حقیقت دانسته‌اند.
المجاز قنطره الحقیقه دست آویز بسیاری از شعرای شاهد باز ادبیات فارسی ما بوده است، در توجیه برخی از اشعار و اعمال خود در زمانی که مورد مذمت طاعنان قرار می‌گرفتند و هیچ جمله‌ای جز همان که اول پاراگراف آمد را یارای ساکت کردن مخالفان نبود!
اما دنیای صفر و یک ما دور را معکوس کرده است و باور بر این دارد که باید از حقیقت به مجاز رسید و همه چیز دنیای مجاز را، مجاز می‌کند تا نسل امروز به جای رسیدن از مجاز به حقیقت از حقیقت گریزان باشد و به مجاز روی آورد! اگر چه ما عادت به سیاه و سفید دیدن داریم و کمتر اعتدال را در اعمال و افعال، مناط عمل قرار می‌دهیم و یا صفحه کیبورد را راه ورود شیطان به زندگی شخصی خود می‌بینیم و یا دروازه بهشت! خاکستری دیدن حوادث زندگی کمی برای سلول‌های خاکستری مغزمان و قوه فاهمه ما سنگین می‌آید و عقل نظری کمتر نظر بر رویه منطقی زندگی می‌اندازد.
شبکه های اجتماعی در آغاز که شروع به فعالیت کردند، کارکرد آموزشی و اجتماعی به معنای واقعی داشتند اما به مرور که فراگیرتر شدند و در دسترس همگان قرار گرفتند، به جای آن که جامعه فرهنگی و دانشگاهی توان بر کشیدن جامعه فرودست را داشته باشند، جامعه فرودست و غیر آکادمیک، آنها را وارد فضای روزمرگی و دوستی‌های مجازی و تبادل احساسات شکلکی کردند.
صاحب نظران و کارشناسان جامعه شناسی و روانشناسی که بیشترین گروه مشغول به تحقیق و بررسی اثرات اینترنت، شبکه‌های اجتماعی و دوستی‌های مجازی هستند، سعی کنند کمی فلسفی اظهار نظر کنند و گزاره‌های ظنی را بیشتر از قطعی و یقینی مورد استفاده قرار دهند که همین گزاره های یقینی است که موضوع را در نظر مردم سیاه و سفید می‌کند.
دوستی‌های مجازی و ندیده در ذات خود نه بد هستند و نه خوب. اگر در همان سطح دوستی های اینترنتی باقی بمانند و از قبل آن دوستی خیری بر طرفین مترتب بود، یک رابطه سالم و مفید می‌شود و در غیر این صورت به راحتی می‌توان مهر پایان بر آن زد. اما شاهد بوده‌ایم که همان دوستی‌ها در را بر روی دوستی‌های حقیقی بسته است و جوانان و نوجوانان را در اتقاق‌های خودشان محبوس کرده و منجر به رد و بدل شدن عکس و فایل‌هایی شده است که برای طرفین دردسر مضاعف ایجاد کرده است.
بزرگترین خسران آن است که نوجوانان در سنینی که باید مزرعه ۱۲ ساله را برداشت کنند، گرفتار چنین محیط ها و احساسات می‌شوند و تمام زحمات ۱۲ ساله خود و خانواده با یک اشتباه در دنیایی که از نام و ریشه آن را مجازی می‌دانیم، شروع می شود و افت سهمگینی بر خرمن خانواده‌ها می‌زند.
مدارس و خصوصا مربیان پرورشی باید تمرکز خود را بر کنترل و مدیریت فعالیت دانش آموزان در این سنین و در آن جامعه بزرگ قرار دهند و سعی در آگاهی بخشی موثر در خانواده‌ها و دانش آموزان نموده و خود تلاش کنند با فضاهای بزرگ (مجازی) و مشکلات آنها آشنایی کامل داشته باشند. مهم‌تر از همه موضوعات فوق الذکر، دوستی‌ها و تاثیرپذیری‌هایی است که از آن محیط داریم و بهتر است خانواده‌ها با کنترل و مدیریت صحیح، دوستی‌های نزدیک و اجتماعی فرزندان خود را محدود نکنند تا فرزندان روی به محیط های مجازی نیاورند که امکان کنترل بر دوستان فراوان آنجا وجود ندارد و واژه دوستی نیز در فرهنگ ما حرمتی بس فراتر از آن دارد که بار مجاز بر آن حمل کنیم و مجازی کردن دوستی ها ظلمی بزرگ در حق مفهوم و منطوق کلمه زیبای دوست است.

سام سکوتی بداغ
پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا: انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای منتشر می‌شود.